Dinsdag 20 november was het zover: de
jaarlijkse feestelijke middag voor deelnemers aan de dagopvang van Welcom, hun
partners/ mantelzorgers en de (vrijwillige) medewerkers, bij elkaar zo’n 65
personen.
Groot was de verrassing toen bleek dat
de feestruimte bij zaal Teunissen in Kilder in ons bijzijn geleidelijk werd
omgetoverd tot een echt theater. In de zaal werden we zo, langzaam maar zeker,
de spanning ingetrokken. We zaten lekker veilig met koffie en gebak, maar toch…
Steeds een schuin oog op dat podium, en de oren gericht op allerlei spannende
geluiden vanachter de coulissen.
Zo vaak zijn we niet in een theater, en
zo vaak komt het theater al helemaal niet bij ons thuis! Deze voorpret was
spannend en verhoogde de feestvreugde. Om half drie was het dan zo ver, een
gong kondigde aan dat de voorstelling van ´T Huis Theater´ met “Ja zuster, nee
zuster” ging beginnen.
Tijd om onze stoelen goed te draaien, en
er eens lekker voor te gaan zitten. De lampen gingen uit en daar waren we met
zijn allen in de wereld van Annie M.G. Schmidt! Ondeugende, vrolijke,
prikkelende en ontroerende liedjes wisselden elkaar rustig af. Allemaal bekend
en in de zaal was het een gezoem van zachtjes meezingende of mee neuriënde
mensen. Muziek neemt je mee, ook terug in de tijd. De sketches en
verkleedpartijen waren verrassend en soms hilarisch. De “stagiaire” die in het
kader van Waardigheid en Trots oefeningen met ons deed bracht velen aan het
lachen. “Dat is nou het mooie aan zo’n voorstelling”, verzuchtte een mevrouw,
“op deze manier trekken ze er je helemaal bij, je vergeet wat er om je heen
gebeurt. Veel mooier dan een film, want alles gaat hier rustiger. Ze passen
zich zo goed aan ons aan!”.
Dat laatste was overduidelijk: een
professioneel theater, helemaal gericht op de groep voor wie ze spelen! (en dat
geldt ook voor de ondersteuning door geluid, licht etc.). Voor we er erg in
hadden was de voorstelling voorbij, en konden we ons opmaken voor de
afsluiting. Lekker aan de ronde tafels bediend worden met verschillende soorten
stamppot en verrassende stoofpotjes. En tot slot voor de gaatjes: allerlei
overheerlijke toetjes. We konden met recht geen pap meer zeggen! Hoewel?
Een van de gasten vroeg aan het eind van
de middag de microfoon en kort maar krachtig maakte hij duidelijk dat het een
heerlijke middag was geweest. De volgende dag hoorden de taxichauffeurs het
verhaal in geuren en kleuren: alleen maar lovende woorden voor de mensen van
het theater en voor de bediening van zaal Teunissen.