Frans is vrijwilliger bij Pétanque Club Montferland

Tekst: Henrike Veerbeek, correspondent vrijwilligersverhalen
Foto’s: F. Waezi, vrijwilliger en fotograaf

Het is even zoeken in Zeddam, maar de banen van de Pétanque Club Montferland (PCM) liggen op een prachtige locatie. In een zandafgraving tussen de heuvels en bossen, direct achter de tennisbanen. Als ik de heuvel afloop, heb ik een goed overzicht over het terrein. Het is er druk met mensen die ballen aan het gooien zijn. Want daarover gaat het vandaag: hoe het is om pétanque te spelen en ook wat vrijwilligerswerk bij deze club inhoudt. Frans Kemperman vertelt er meer over.

Om maar meteen een misverstand uit de weg te ruimen: de leden bij de PCM spelen geen jeu de boules. Zo wordt de sport in de volksmond meestal genoemd. Jeu de boules betekent letterlijk "spel met ballen" en verwijst naar een groep balsporten, waarvan pétanque de meest bekende variant is. Hier in de bossen van Zeddam spelen ze pétanque. Frans legt uit: “Bij pétanque gooi je de metalen ballen zo dicht mogelijk bij een klein houten balletje, waarbij je tijdens het gooien beide voeten aan de grond moet houden. Je speelt het spel normaal in teams van twee of soms van drie. In welke samenstelling je speelt, is niet zo belangrijk. Het gezellige samenzijn vind ik veel belangrijker. En eerlijk gezegd: voor sommige mensen is het niets anders dan knikkeren. Net zoals we vroeger op het schoolplein deden.” Bij deze uitspraak verschijnt een grote glimlach op het gezicht van Frans.

Wat ook een grote glimlach op het gezicht van Frans tovert? Als hij op zijn trekker gaat zitten om de banen te onderhouden. Heel geconcentreerd rijdt hij rond om het grind aan te harken. “Iedere dinsdagmorgen maak ik hier mijn rondjes om te zorgen dat de banen er weer netjes bij liggen”, vertelt Frans. “We zijn dan met behoorlijk wat vrijwilligers en drinken als eerste samen koffie. En tussendoor ook nog een keer. Iedereen is druk aan werk hoor, maar het is hier dan gewoon een gezellige boel.” Het woord gezellig komt regelmatig terug als Frans aan het praten is. “De sfeer is hier heel goed, iedereen praat met iedereen. Dat komt ook omdat we in steeds wisselende samenstellingen spelen. Op normale speeldagen werken we namelijk met een bord met nummers. Daarmee maken we de spelindeling.” Frans loopt naar het halletje in het clubgebouw en laat het bord zien. Wat blijkt? Ieder lid heeft zijn of haar eigen nummer. “Voordat we beginnen met een speelronde, pakt iedereen zijn eigen nummer. Deze nummers doen we in een beker. Daarna bepaalt het lot wie er met wie speelt.”

Frans verzorgt de baan.

Op het terrein van de PCM staat een mooi clubgebouw. Daar hangt niet alleen dat bord met nummers, er is ook een bar. Tussen de spellen door en na afloop drinken de meeste leden daar iets. Frans: “De bar wordt ook gedraaid door vrijwilligers. Zelf draai ik ook regelmatig bardiensten. En ik hou het smoelenboek van de club bij.” Frans vertelt dat hij voor zijn pensioen in de machinebouw heeft gewerkt. “Met lucht, olie en elektriciteit, dus ik weet wel iets van techniek. Dat is best handig, want ik doe hier ook kleine reparaties. Clubleden weten me ook te vinden voor eigen klusjes. Bijvoorbeeld als er een lamp kapot is. Maar dat hoort niet bij mijn vrijwilligerswerk,
dat vind ik gewoon leuk om te doen. En achter de geraniums zitten kan ik later altijd nog.”

Frans is een week na de oprichting van de PCM lid geworden. “Ik loop hier al meer dan 25 jaar rond. En in die tijd heb ik de club zien groeien. Zo’n 120 leden hebben we nu. En gelukkig doen veel daarvan ook vrijwilligerswerk. Vele handen maken licht werk.” Toch heeft Frans nog wel een wens: “Wat meer leden en ook wat jongere leden erbij, dat zou mooi zijn. Je kunt hier naast de maandag- en donderdagmiddag ook op dinsdagavond spelen. En op zondagmorgen, dus ook als je nog werkt zijn er mogelijkheden genoeg. En we organiseren regelmatig Bon Soir, een avond waarop ook leden van andere verenigingen in kunnen schrijven. Dan zijn er per avond zo’n 60 tot 80 deelnemers hier op het terrein. Dat kan hier, omdat het terrein verlicht is. We spelen dan ook het hele jaar door. Zelfs als er sneeuw ligt, want die schuif ik met de trekker aan de kant, zodat we wel een balletje kunnen gooien. Ik heb best veelzijdig vrijwilligerswerk hier.”

Frans met op de achtergrond ėėn van de banen.

Meer weten over de club? Kijk dan op hun website.